دلم خیلی برا راهیان نور تنگ شده انگار همین دیروز بود که به بچه های هیئت رفتیم

قتلگاه شهدا

وقتی برای اولین بار رفت بودم یه احساس خاصی داشتم یه جورای احساس غریبی

می کردم فکر میکردم اونایی که شهید شدن آدمای عجیب غریبی بودن فکر می کردم

شهادت کار یه عده آدم خاصه که خدا تو سرنوشتشون نوشته که باید شهید بشن اما

وقتی رفتم اونجا نظرم عوض شد وقتی یادمان های شهدا رو می دیدم یا راوی ها

خاطرات شهدا و عملیاتا رو برامون می گفتم فهمیدم شهدا خیلی هم عجیب غریب

نبودن

شهدای ما مثل همه این آدمای هستن که من اطرامون می بینیم با این تفاوت که اونا

دنبال یه چیز دیگه و به فکر یه حای دیگه بودن اما ما و آدمای اطرافمون تو چارچوب

تنگ دنیا گیر افتادیم

من فهمیدم که این سرنوشت ادما نیست که شهادت رو براشون تعیین بلکه خود ما

هستیم که باید تکلیفمون رو با خودمون و خدامون روشن کنیم هرکی شهادت بخواد

باید همتشو داشته باشه و لازم نیست که عجیب غریب باشه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: